گفت: عقلم.
آدم فرمود: جای تو کجاست؟
گفت: مغز.
از دومی پرسید: تو کیستی؟
گفت: مهر هستم.
آدم پرسید: جای تو کجاست؟
گفت: در دل.
از سومی پرسید: تو کیستی؟
گفت: حیا هستم.
آدم سؤال کرد: جای تو کجاست؟
گفت: در چشم.
سپس آدم به جانب چپ نگاه کرد و از یکی از سیاهان سؤال کرد: تو کیستی؟
گفت: من تکبر هستم.
آدم پرسید: جای تو کجاست؟
گفت: در مغز.
آدم پرسید: با عقل در یک جا هستید؟
گفت: من که آمدم، عقل می رود.
از دومی سؤال کرد: تو که هستی؟
گفت: حسد هستم.
آدم پرسید: جای تو کجاست؟
گفت: در دل.
پرسید: با مهر در یک جا هستید؟
گفت: من که آمدم، مهر می رود.
از سومی سؤال کرد: تو که هستی؟
گفت: طمع هستم.
آدم پرسید: جای تو کجاست؟
گفت: در چشم.
پرسید: با حیا در یک جا هستید؟
گفت: من که داخل شوم، حیا خارج می شود.»(14)
بنابراین اسلام به حیا به دیده ی احترام می نگرد و به آن توصیه ی مؤکد دارد؛ چرا که این صفت یکی از صفات برجسته و امتیازات آدمی است، به خصوص حیا برای زنان مسلمان.
حیا به زنان مسلمان زیبایی، حرمت، عزّت و آبرو می بخشد، همان طور که اگر حیا نباشد، باعث ذلت و خواری و سبکی وی می شود.
در کلامی از امیرالمؤمنین علی آمده که فرموده اند:
«ستّة اشیاءَ حسنٌ و لکنها من ستةٍ احسنُ، …و الحیاءُ حسنٌ و هو من النساء احسنُ»(15)
«شش چیز و صفت نیکوست، ولیکن از شش گروه بهتر و نیکوتر است. از جمله آنهاست: حیا نیکو و خوب است برای همگان، ولیکن از زنان نیکوتر است.»
و امام جعفر صادق می فرمایند:
«خیرُ النساء البُلهاءُ الخجولُ»(16)
«بهترین زنان، عاقلان باحیا و خجالت پیشه اند.»

صفحات: 1· 2