پروانه پرسید: راستی حجاب برای چیست؟ خانم معلم پاسخ داد: این پرسش را باید از گل‌ها پرسید. همه گل‌ها پوشش دارند. همه آن‌ها دارای کاسبرگ و گلبرگ هستند. گل­ها با کاسبرگ­هایشان، اندام خود را می­پوشانند. پروانه گفت: اما گل وقتی زیباست، که عطر و بو و زیبایی­اش را به دیگران ببخشد. معلم گفت: گل همیشه زیباست، اما باید زیبایی­اش را به کسی ببخشد که زیبایی را می­شناسد و قدر گل را  می­داند. پروانه گفت: در دنیا مگر کسی هست که قدر گل را نشناسد؟

معلم گفت: حق با توست. همه، گل را می‌خواهند، اما هر کس برای کاری و منظوری. حتی نگاه  پروانه­ها و زنبورها به گل­ها متفاوت است. زنبورها اگرچه دور گل­ها می­گردند، اما در وجود گل تنها کندو را میبینند و تولید موم و عسل را.

حشراتی هم هستند که دائم از این گل برآن گل می‌نشینند، دور گل­ها می­گردند، اما تنها به فراوانی نسل گل­ها می­اندیشند، نه به هیچ چیز دیگر. نه به زیبایی گل­ها و عطر و بوی آنها. حتی حیواناتی مثل بز و الاغ هم ممکن است گل­ها را دوست داشته باشند، اما نه به خاطر خود گل­ها، بلکه برای پرکردن شکم­ها.

خانم­ آن­گاه رو به همه بچه­ها کرد و گفت:

شما دختران، گل­های زیبای خداوندید. آیا هیچ باغبانی دوست دارد گل­هایش را در دست توفان و باد ببیند؟ او از ما می­خواهد گل وجودمان را ارزان نفروشیم، بلکه آن را به کسی که تنها ما را دوست دارد و بس، هدیه بدهیم.

حجاب ما، پوششی است که بر آن پیامی‌نانوشته است: من تنها به یک نفر می‌اندیشم؛ به کسی که مرا دوست دارد و قدر زیبایی مرا می­داند.

(به نقل از مجله یاران امین)