عراقی ها برای تضعیف روحیه ما فیلم های زننده پخش می کردند.

یک روز یکی از بچه ها به نشانه اعتراض تلویزیون را خاموش کرد عراقی ها گرفتن و بردنش بیرون .

هیچ کس ازش خبر نداشتت تا اینکه ما را برای استراحت فرستادن به حیاط اردوگاه، وارد حیاط که شدیم اون بسیجی رو دیدیم.

یک چاله کنده بودند و تا گردن گذاشته بودنش داخل چاله، فقط سرش پیدا بود.

شب که شد صدای الله اکبر و ناله های اون بسیجی بلند شد. همه نگرانش بودیم.

صبح که شد گفتند شهید شده است. خیلی دنبال بودیم علت ناله و فریاد شب گذشته اش را بدانیم.

وقتی یکی از نگهبانان علتش را گفت مو به تنمان راست شد. می گفت

« زیر خاک این منطقه موش های صحرایی گوشت خوار وجود دارد. موش ها حس بویایی قوی ای دارند.

وقتی متوجه دوستتون شدند، بهش حمله کردن و گوشت بدنش رو خوردن. علت ناله هاش هم همین بوده .»

این طوری شهید دادیم و حالا بعضی از ما راحت پای کانالهای ماهواره می نشینیم و … و گاهی خانواده را هم با خودمون همراه می کنیم و …

و هیچ وقت به آن روزی فکر نمی کنیم که آن شهید را می آورند تا توضیح بدهد به چه قیمتی چشم خود را از گناه حفظ کرده و غصه دوستان هم رزمش را داشته است.
برای کسانی که درتوجیه کارهای نادرستشان می گویند همه همین کار رو می کنند.

ماهنامه فرهنگی اجتماعی آشنا؛ خرداد 95،ش 195،ص12

ارسال شده توسط: وبلاگ مهاجر