حجاب و پوشش زن به منزله يک مانع در مقابل افراد نامحرم است که قصد نفوذ و تصرف در حريم ناموسي ديگران را دارند. همين مفهوم منع و امتناع در ريشه ي لغوي عفت نيز وجود دارد, بنابراين دو واژه (حجاب) و (عفت) در اصل معناي منع و امتناع مشترک اند. تفاوتي که بين منع و بازداري حجاب و عفت است, تفاوت بين ظاهر و باطن است, يعني منع و بازداري در حجاب مربوط به ظاهر است, ولي منع و بازداري در عفت مربوط به باطن و درون است, چون عفت يک حالت دروني است , ولي با توجه به اينکه تأثير ظاهر بر باطن و تأثير باطن بر ظاهر, يکي از ويژگيهاي عمومي انسان است.

بنابراين بين حجاب و پوشش ظاهري و عفت و بازداري باطني انسان , تأثير و تأثر متقابل است, بدين ترتيب که هرچه حجاب و پوشش ظاهري بيشتر و بهتر باشد, اين نوع حجاب در تقويت و پرورش روحيه باطني و دروني (عفت) تأثير بيشتري دارد, و بالعکس هرچه عفت دروني و باطني بيشتر باشد حجاب و پوشش ظاهري بيشتر و بهتر در مواجه با نامحرم ميگردد. قرآن مجيد به شکل ظريفي به اين تأثير و تأثر اشاره نموده است. نخست به زنان سالمند اجازه مي دهد که بدون قصد تبرج و خودنمايي, لباس هاي رويي خود مثل چادر را در مقابل نامحرم بردارند, ولي در نهايت مي گويد: اگر عفت بورزند , يعني حتي لباسهايي مثل چادر را نيز برندارند, بهتر است.

…………………………………………….منبع: نگاهي دوباره به تربيت اسلامي ,خسرو باقري , ص 66-73